Ambrozja, mrok i brud, czyli "Biblioteka dusz"

Tytuł: Biblioteka dusz

Autor: Ransom Riggs

Ilość stron:

Seria: Osobliwy dom pani Peregrine

Recenzja zawiera spojlery z dwóch pierwszych tomów.

Szesnastoletni Jacob odkrywa w sobie nową, potężną moc i wyrusza na ratunek osobliwym towarzyszom więzionym w pilnie strzeżonej twierdzy. W wyprawie towarzyszy mu Emma Bloom, dziewczyna, która włada ogniem, oraz Addison MacHenry, pies umiejący odnaleźć trop zaginionych dzieci. Bohaterowie wędrują ze współczesnego Londynu do labiryntu zaułków Diabelskiego Poletka, najbardziej parszywego zakamarka wiktoriańskiej Anglii. W tym miejscu raz na zawsze przesądzi się los osobliwych dzieci całego świata. Podobnie jak poprzednie dwie książki z serii, Biblioteka dusz łączy emocjonującą fantastykę z niepublikowanymi fotografiami sprzed wielu dziesiątków lat, tworząc zupełnie wyjątkową opowieść.

źródło opisu: Media Rodzina, 2016

Osobliwe obrzydlistwo. To dwa słowa, które nasuwają mi się na myśl po przeczytaniu "Biblioteki dusz". Była ona zarazem pełna osobliwości oraz piękna jak i okrucieństwa, makabrycznych eksperymentów, tortur, nielegalnych walk, uzależnień, mroku i brudu. W przeciwieństwie do dwóch poprzednich części, nie jest to ani fantastyka, ani powieść przygodowa. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, iż wszyscy, którzy zawiedli się na pierwszym tomie otrzymają wynagrodzenie w zwieńczeniu tejże serii. Jest to bowiem groteskowy, makabryczny... horror? Tak, przez pierwsze sto stron miałam ochotę rzygać. Uznaję to za ogromną zaletę.

Akcja pędzi od pierwszych stron i nie zatrzymuje się aż do ostatniego rozdziału. Dopiero w ostatnich stronach znajdziemy czas na chwilę refleksji i odpoczynku od nawału wydarzeń. Jedni uznają to za zaletę, inni zaś za wadę. Ja należę do tego drugiego grona. Nie przepadam za taką ilością akcji. 

Niewątpliwie jednym z większych plusów tej powieści są nowi, barwni bohaterowie. Bardzo polubiłam Sharona, choć na początku był zwykłym zrzędą. Co do Benthama... Od początku wiedziałam, że coś jest z nim nie tak. Dałam spokój Jacobowi (w recenzji pierwszego tomu, którą znajdziecie na BooksInShadow, pisałam, iż jestem zauroczona nim). Jakby się tak przyjrzeć... Ja nieustabilizowana, on tak samo... Moglibyśmy mieć wspólny pokój w wariatkowie. Ale i tak go uwielbiam...

Styl, jakim posługuje się Riggs jest niesamowicie... realistyczny? Plastyczny? Coś pomiędzy. Jak już wcześniej wspomniałam- czytając obrzydliwe opisy Diabelskiego Poletka miałam ochotę zwymiotować. Świadczy to jednak o talencie i szalonej wyobraźni autora.

Jedną z większych i bardziej rzucających się w oczy wad jest porzucenie niektórych wątków. Autor ich nie zakończył, kompletnie zapomniał o ich istnieniu. A takich zachowań nienawidzę najbardziej. 

Samo zakończenie... Po prostu mnie kupiło. Takie słodko-gorzkie, ale przede wszystkim piękne. Mam tu na myśli ostatnie zdanie składające się z dwóch słów, niby banalne, ale trochę skłaniające do refleksji.

"Biblioteka dusz" jest więc świetnym zwieńczeniem trylogii o osobliwych dzieciach. Znajdziecie w niej to, czego niektórym z Was zabrakło w poprzednich dwóch częściach: grozę. 

Moja ocena: 8/10