Runy, demony i Nocni Łowcy czyli "Miasto Kości"

Tytuł: "Miasto Kości"

Autorka: Cassandra Clare

Seria: "Dary Anioła"

Ilośc stron: 507

Clary Fray ma piętnaście lat i jest zwyczajną dziewczyną, która mieszka z matką i ma przyjaciela. Jej ojciec zginął nim ona się urodziła. A przynajmniej tak myślała.

Pewnej nocy Clary staje się świadkiem morderstwa, którego nikt oprócz niej nie widzi. Wtedy też jej życie zmienia się o 360 stopni. Wkracza ona w zagrożony świat Nocnych Łowców, pełen wampirów, wilkołaków i fearie. Jak się póżniej okazuje- na jej barkach spoczywa uratowanie owego świata.

Brzmi jak pomieszanie filmu fantasy z przeciętną młodzieżówką, prawda?
Gdy zaczęłam czytać tę książkę, spodziewałam się typowej młodzieżówki, schematu na schemacie. Jednak im dalej brnęłam w las, tym bardziej się wciągałam, nie zwracając uwagi na wady i niedomówienia (a trochę ich jednak znalazłam). Autorka ma lekkie i przyjemne pióro, choć widać, że "Miasto kości" jest debiutem i przydałoby się jej trochę poprawek. Może trochę powiewu świeżości?
Clary jest nijaką i papierową bohaterką, a wręcz kopią Ginny. Niby to dusza artystyczna, niby lubi czytać książki... A jednak jest do bólu sztuczna. Można wręcz powiedzieć, że ginie wśród barwniejszych postaci jakimi są Alec, Isabelle, Simon czy wisienka na torcie- Jace.
Simon na początku mnie denerwował, jednak później polubiłam go za poczucie humoru.
Polubiłam też Jace'a, chociaż za bohaterami paranormal romance o blond włosach nie przepadam. Mimo, że był sarkastyczny i arogancki miał w sobie coś z zagubionego chłopca, wrażliwego i unikalnego pod każdym możliwym względem. Jednak nie zakochałam się w przeciwieństwie do wielu fanek. Po prostu go bardzo lubię.
Cassandra Clare jak widać postanowiła, że napisze książkę będącą połączeniem mojego ulubionego gatunku- fantasy oraz paranormal romance. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z tak zrównoważonymi dwoma gatunkami. Zazwyczaj kiedy czytam jakiś paranormal romance (czyli rzadko) jest w nim raczej mało fantastyki. Tutaj spotkało mnie miłe zaskoczenie.
Okej, przejdę do minusów.
"Miasto kości" jest moim zdaniem jednostajne- przez około trzysta stron nie czułam nic poza obojętnością (no, może uśmiechnęłam się parę razy czytając riposty Jace'a). Dopiero później zaczęły mnie "obchodzić" losy bohaterów.
Co chwilę nasuwały mi się skojarzenia z "Harrym Potterem". Tak, jestem totalną Potterhead i nienawidzę wszelkich podobieństw. A Clare pisała fanfiction potterowskie, które, jak się później okazało było plagiatem. Ale przechodząc do rzeczy- zły wujek Valentine skojarzył mi się z Voldemortem. No cóż, obydwaj są źle wykreowani, czasem zamiast wzbudzić grozę, wzbudzają we mnie niekontrolowane salwy śmiechu. Wydaje mi się, że zarówno HP jak i "Miasto kości" byłyby mroczniejsze bez nich.
Okładka nie powala. Znajduje się na niej Sim Japończyk ubrany w ciuchy ze szmateksu, które kupuje się na kilogramy. Sorry, ale jeżeli to ma być Jace, to chyba jestem królową Wielkiej Brytanii. Mamy też niezbyt estetyczny tytuł oraz nazwisko autorki, wszystko to na szarawym tle.

Nie jest to ani literatura wybitna, ani wysokich lotów. Uważam, że "Miasto Kości" jest przyjemną książką fantasy z romansem w tle, która na pewno Wam umili czas.

Moja ocena: 6,5/10